<p class="ql-block"><span style="font-size:15px;"> 庭院樱树有诗意,何必跋涉去远方 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;"> -晨练时伫立于高大的樱树下自谑句</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:18px;">昵 称:大漠微风</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:18px;">美 篇 号:307276768</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:18px;">文/ 摄影:大漠微风</b></p> <p class="ql-block"> 靠天吃饭的年代,没有反季节种植水果的概念,樱桃应该是夏季成熟最早、上市最早的水果。</p><p class="ql-block"> 自然生长的樱桃,是早春开花,晚春果实开始成熟。我家院子里几株樱桃树,谷雨过后,特别是这几天连续30℃的高温加持,果实由绿转黄转红,逐步熟了,阳光照射下,晶莹剔透,小巧玲珑,煞是好看。</p><p class="ql-block"> 今天,大漠微风请您欣赏自家院落里的樱桃,品鉴樱桃里的文化与诗意。</p> <p class="ql-block"> 最能表达季节特点的当属唐代张祜的这首《樱桃》:</p><p class="ql-block"><b> 石榴未拆梅犹小,</b></p><p class="ql-block"><b> 爱此山花四五株。</b></p><p class="ql-block"><b> 斜日庭前风袅袅,</b></p><p class="ql-block"><b> 碧油千片漏红珠。</b></p><p class="ql-block"> 暮春初夏时节,石榴花尚未完全开放,樱桃已经熟了。</p> <p class="ql-block"> 我国人工培育樱桃的历史可追溯几千年,《礼记》中记载:“仲夏之月,天子羞以含桃,先荐寝庙”。这足以说明,至少在周朝,樱桃作为珍贵而甜美的果实,春夏之交由帝王作为贡品进献给上苍先祖,祈求平安丰收、国泰民安。</p><p class="ql-block"> 从这时起,樱桃,就被赋予了文化的厚重,承载着相思、春愁、年华似水易逝等情感。</p> <p class="ql-block"><b> 为花结实自殊常,</b></p><p class="ql-block"><b> 摘下盘中颗颗香。</b></p><p class="ql-block"><b> 味重不容轻众口,</b></p><p class="ql-block"><b> 独于寝庙荐先尝。</b></p> <p class="ql-block"><b> 粲烂朱樱熟,团圆湛露濡。</b></p><p class="ql-block"><b> 摘来盘上看,个个是明珠。</b></p> <p class="ql-block"><b> 百舌犹来上苑花,</b></p><p class="ql-block"><b> 游人独自忆京华。</b></p><p class="ql-block"><b> 遥知寝庙尝新后,</b></p><p class="ql-block"><b> 敕赐樱桃向几家。</b></p> <p class="ql-block"><b> 窗外绿荫添几许?</b></p><p class="ql-block"><b> 剩有朱樱,</b></p><p class="ql-block"><b> 尚系残春住。</b></p> <p class="ql-block"><b> 一般春色有枯荣,</b></p><p class="ql-block"><b> 十树樱桃九树生。</b></p><p class="ql-block"><b> 拾得青梅如弹子,</b></p><p class="ql-block"><b> 护花铃下打流莺。 </b></p> <p class="ql-block"><b> 何物比春风?歌唇一点红。</b></p> <p class="ql-block"><b> 惆怅墙东,一树樱桃带雨红。</b></p> <p class="ql-block"><b> 谷雨樱桃落,薰风柳带斜。</b></p><p class="ql-block"><b> 舜弦新曲在,休唱后庭花。</b></p> <p class="ql-block"><b> 一片春愁待酒浇。</b></p><p class="ql-block"><b> 江上舟摇,楼上帘招。</b></p><p class="ql-block"><b> 秋娘渡与泰娘桥,</b></p><p class="ql-block"><b> 风又飘飘,雨又萧萧。</b></p><p class="ql-block"><b> 何日归家洗客袍?</b></p><p class="ql-block"><b> 银字笙调,心字香烧。</b></p><p class="ql-block"><b> 流光容易把人抛,</b></p><p class="ql-block"><b> 红了樱桃,绿了芭蕉。</b></p><p class="ql-block"> 蒋捷《一剪梅•舟过吴江》,时光流逝,时不我待。</p> <p class="ql-block"><b> 小堂深静无人到,满院春风。</b></p> <p class="ql-block"><b> 谷雨如丝复似尘,</b></p><p class="ql-block"><b> 煮瓶浮蜡正尝新。</b></p><p class="ql-block"><b> 牡丹破萼樱桃熟,</b></p><p class="ql-block"><b> 未许飞花减却春</b></p> <p class="ql-block"><b> 一颗樱桃樊素口。</b></p><p class="ql-block"><b> 不爱黄金,只爱人长久。</b></p> <p class="ql-block"><b> 银盘日日饱朱樱,</b></p><p class="ql-block"><b> 不负归塬过两京。 </b></p><p class="ql-block"><b> 身到江南梅未熟,</b></p><p class="ql-block"><b> 故国风味梦关情。</b></p> <p class="ql-block"><b> 含桃最说出东吴,</b></p><p class="ql-block"><b> 香色鲜秾气味殊。 </b></p><p class="ql-block"><b> 洽恰举头千万颗,</b></p><p class="ql-block"><b> 婆娑拂面两三株。</b></p><p class="ql-block"><b> 鸟偷飞处衔将火,</b></p><p class="ql-block"><b> 人摘争时蹋破珠。</b></p><p class="ql-block"><b> 可惜风吹兼雨打,</b></p><p class="ql-block"><b> 明朝后日即应无。</b></p><p class="ql-block">白居易的《吴樱桃》,说吴地的樱桃好吃,艳丽鲜嫩多汁,香气特殊,别的地方的不一定不好,只是白居易当年在吴地做官,也算是为当地产品代言,后面的描述就是全国各地都一样了:飞鸟偷食,樱桃熟了落在地下,人们采摘时踩碎了许多,再加上风吹雨打,过两天就没得吃了。</p><p class="ql-block"><b> </b></p> <p class="ql-block"><b> 雨过园亭绿暗时,</b></p><p class="ql-block"><b> 樱桃红颗压枝低。</b></p> <p class="ql-block"> 樱桃,从诗经里的宗庙祭品,到唐诗宋词里的诗意短章,它好似一个鲜活的精灵,跨越千年时空,赞美自然、感慨时光。</p><p class="ql-block"> 每天晨起,在院子里散步时,看着樱桃长成,颜色由绿变黄变红,变得晶莹剔透,不由得想起这些唐诗宋词,诗词里有樱桃的各种靓影,比如,感叹时光流逝,樱桃可以是人生际遇;象征爱情,樱桃可以是果实的甜蜜;感念离愁思念,樱桃就是眷恋相依;赞美女子,可以是“樱桃小口”式的漂亮活力…</p><p class="ql-block"><b> “流光容易把人抛,红了樱桃,绿了芭蕉”。</b>人生易老,但对于进入第二个甲子轮回的我,或者是我们这个群体来说,时光还重要吗?不妨清空行囊,放平心态,偷得浮生半日闲;拿几本闲书,经阁醉舞,窃以为学贯东西而自得;也可以茶圣、陶公自诩,东篱把酒,茶盏酒觞,细酌慢饮;还可以约三五知己论道,坐井说天;从此江湖不再,余生独享。</p><p class="ql-block"> </p> <p class="ql-block"> 院儿里的樱桃熟了。</p><p class="ql-block"> 庭院樱树有诗意,何必跋涉去远方,自谑,也是内心的真实想法。放平心态,随处皆风景,您以为如何?</p>