<h3>《庄子·达生》有言:“喜怒哀乐,未发而心中安;一动而偏,即失其真。”</h3></br><h3>天地无情,故能成化;日月无意,故能行恒。然人心自异,情有千丝,心织万缕,喜则心浮,怒则心躁,哀则心沉,惧则心乱。四情起于心而不止于物,一念不慎,万念扰然。</h3></br><h3>然四情皆本能,非罪也。庄子之道,不在无情,而在不为情所役;不在不动,而在动中自定。一念不起,万象皆寂;心若不扰,世事自清。</h3></br> <p class="ql-block"><b>01喜而不狂</b></p><p class="ql-block">秋夜山深,雾霭如纱,旅人负笈独行,行至深林幽径。细雨忽至,旅人失路,举目茫然。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">忽见远方一盏灯火如豆,随之而往,原是一处古寺。叩门而入,一位老僧拈灯相迎。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">初宵雨息,檐前滴水如琴音入耳,旅人倚窗听雨,眉梢带喜。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">老僧循声而至,含笑问道:“施主心有欢喜?”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">旅人拱手答道:“途中遇故人,闻昔年拙作诗文,如今流传士林。心生欢悦,难抑于怀。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">老僧未答,只拈灯照向檐下一株残花。花瓣萎谢,随风飘零,幽香消散无痕。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">老僧淡然道:“喜者,心之春风也。然风过不觉,若执之不放,终成狂澜。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">他又徐徐言道:“昔汉室刘贺,喜极则骄,二十七日即遭废黜;又有楚人得宠于王,忘形于色,未及旬日,便为群臣所谮。世间之祸,常起于极盛;情之溢处,便是覆舟之口。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">老僧轻语:“花至艳则凋,月至盈则亏。持喜如执水,满则难握。人之一心,若能留三分清醒于七分欢喜,方得久远。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">旅人沉吟:“喜若不溢,可否长乐?”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">老僧微笑:“真乐者,藏于无声;如水入壶,满而不倾,喜在心中,不必形色。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">风停雨息,夜静如雪。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>02怒而不烈</b></p><p class="ql-block">次宵月隐无光,红炉焰微,旅人灯下独坐,眉间似含怒意。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">老僧见之,温言相询:“何以心绪难平?”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">旅人轻叹:“入山前偶遇一商贾,嘲我心高才浅,言语甚是轻薄,心生怒火,难以消散。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">老僧指着炉中微火,缓缓道:“此火既可温茶,亦能焚屋。怒若失控,便自伤其身。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">他又娓娓言之:“昔张翼德性烈如火,一怒鞭打属下,是夜便遭暗害;而汉宣帝刘洵容冤忍辱,终除权臣。怒者,情之烈也,若不藏锋于鞘,必乱其道。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">旅人低问:“若人欺我,岂能不怒?”</p><p class="ql-block">老僧轻摇头:“非不发,乃不妄发。怒时如浪,舟无锚则覆;情若失控,语成利刃。怒不入心,方不为伤。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">炉火微明,茶香沉静,旅人拈盏自省,心渐平。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>03哀惧不乱</b></p><p class="ql-block">末宵雪落无声,寺院钟声隐约。旅人踱步钟楼之下,眉宇愁重,手持书信。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">老僧趋步近前,低声问道:“心有所忧?”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">旅人轻叹:“家中长者病危,幼年承蒙养育,如今未能尽孝,悲苦难言。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">老僧仰望飞雪轻落,徐徐言道:“庄子妻亡,鼓盆而歌。非无情也,实通于化。生死有命,悲不可久;人若畏死,实因未明其生。悲者,执也;惧者,惑也。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">他指着漫天雪花:“风不问归途,雪不恋落地。若心如风雪,所至皆安。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">旅人听闻,静默良久,泪光渐隐。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>写在最后</b></p><p class="ql-block">庄子曰:“至人之心若镜,不将不迎,应而不藏。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">情至不动,是为中;情发有度,是为和。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">喜不狂,则乐可长;怒不烈,则身可保;哀不执,则达生死;惧不乱,则得从容。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">真正的强大,不在无情,而在情动不惊,意动不执。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">愿你我皆可于人生万象中,得一颗澄明之心。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">心如止水,不映是非;心若空谷,不藏哀乐。情生情灭而不染不扰,方是庄子心境,真人之道。</p> <p class="ql-block">原文转自微信,著作权归作者所有,</p>