<p class="ql-block">《庄子·骈拇》曰:“五为正而六为邪,岂非以一己之尺量天下之足乎?”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">天地有大音而无声,日月有光而不争;万物皆有其道,惟人妄起分别。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">若执己尺以量物,则尺尺成障,寸寸为牢;若无心衡,则物自安其所,事自顺其流。</p><p class="ql-block">心若无度,方能容万象;眼若无判,方能见大千。</p> <p class="ql-block"><b>01不以己尺量人,故无是非之见</b></p><p class="ql-block">山寺初霁,晨光未透。松间雾霭如练,青苔覆阶,露未干,鸟鸣清脆如玉。</p><p class="ql-block">书生缓缓而至,衣襟带湿,神色憔悴,心头似有千丝乱绪。</p><p class="ql-block">禅者掸尘于檐下,见之微笑:“山静人稀,正适清观,汝却神思纷然,何所忧也?”</p><p class="ql-block">书生叹曰:“旧友升迁,自此音讯寥寥。弟子心生疑窦,夜不能寐,惟恐情谊如烟而散。”</p><p class="ql-block">禅者举手遥指林中:“闻彼林鹊,知其何意乎?”</p><p class="ql-block">书生迟疑:“或警敌、或唤伴,或筑巢未果。”</p><p class="ql-block">禅者笑而摇首:“此皆汝之所想,非鸟之真心。风本无意,汝心动之;事本无形,念起而成。”</p><p class="ql-block">檐前风起,轻扫落叶。禅者道:“心如系绳,风动亦惊涛;心若无衡,云起不扰山川。”</p><p class="ql-block">一念生疑,寸心即陷于幽壑;一念不起,世事皆淡如远山。</p><p class="ql-block">书生默然,若有所省。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">雾气渐散,山色清明,鸟声和鸣不歇,似有人低语:“揣度之累,皆由己生;一念起,山水皆乱;一念止,天地清明。”</p><p class="ql-block"><b>02不以己目察人,故无高下之分</b></p><p class="ql-block">雨歇云开,天光透林,寺后古树如龙蟠虎踞,枝桠盘旋,形状奇异。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">书生驻足,笑言:“此树不材,不堪其用。”</p><p class="ql-block">禅者缓步而至,手抚粗皮,感其年轮沉稳,道:“昔有木匠见神树而不喜,谓其不堪造器,弃之山中。夜梦神树叹曰:‘吾正因无用,得享长年。’”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">书生闻之沉思,道:“无用亦或为大用?”</p><p class="ql-block">禅者轻拂衣袂:“器之不成,方显其大德;物之不雕,自藏其妙理。若世间皆为‘可用’,岂有容身之余?”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">材者,为人用也;不材者,自得其生也。</p><p class="ql-block">有用者,或囿于用;无用者,乃得其闲。</p><p class="ql-block">书生若有所感:“人多以目测物,以意裁人,心眼所限,识亦不达。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">禅者点首:“世间之病,在于强判高低贵贱;万物之妙,在于各安其命。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">枝影婆娑,风吹如舞,古树不语,似在沉吟:“若无心裁量,则无物可弃;若无目分别,则万象皆善。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">树之不材,是其幸;人之无争,是其福。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>03不以己意度人,故无扰扰之心</b></p><p class="ql-block">日将斜,霞染山巅,晚风拂面如水,远处炊烟袅袅,似天上浮云。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">书生神色幽然,道:“邻人显赫,车马盈门;吾仍布衣素食,岂非命薄?”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">禅者取茶一盏,盏色淡青,温热犹存:“庄子曾言:‘宁曳尾于涂中,不为制于人。’他人之荣,不过是各人之命。富贵非福,清贫未必是苦。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">他举盏示意:“此盏不金不玉,但能承茶,即为良器。人亦如之,不需锦衣玉食,只需得其所安。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">书生轻啜,苦中微甘,忽然神释:“或许我之清冷,亦是一道风景。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">禅者拈须而笑:“水不与水争,花不与花比。蝉鸣于夏,雪落于冬,各得其时。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">若以他人为镜,心将不得其主;若自守一隅,万物皆从其容。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">山自高,水自流,不争之物,最合道心。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">炊烟袅袅,远村如画。松涛阵阵,如隐语回荡:“不比高低,不计得失,方见万物自安。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>写在最后</b></p><p class="ql-block">天地不语,却有大度;万物无言,各得其宜。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">心若无尺,则不执曲直高低;目若无判,则所见皆安其所。庄子曰:“不同同之之谓大,有万不同之谓富。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">以己之尺度天下者,处处见偏;忘己之衡观万物者,处处自圆。不揣度,心则不惑;不评判,意便不乱;不比较,则无妄念之苦。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">愿你我在尘世纷扰中,不困于人言,不执于己见;如风,如云,如松,如水;不系于形,不滞于念。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">当你不再执念于长短得失,不以己尺度人,风是清风,雨是甘露,万物皆善,天地皆宽。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><a href="https://mp.weixin.qq.com/s/QOZmQa7b9Cv5QL-VC9qZ_A" target="_blank">查看原文</a> 原文转载自微信公众号,著作权归作者所有</p>