幽兰沁腹忆旧诗,花季少年已相知。

上元真人

<p class="ql-block"> 大年三十,在国家植物园里参观了一个兰花的展览,引发了一点回忆,遂有此文。兰花,被誉为花中的君子,历来受到文人墨客的喜爱,被赋予了高雅、清幽的象征意义。古往今来,吟颂兰花的诗篇无数。我刚上中学时,曾经读过一首关于兰花的诗,当然不是老师教的,而是自己在课外书上读到的,故迄今记忆犹新。“深山绝壁见幽兰,竹影萧萧几片寒。莫道书生空议论,头颅掷处血斑斑!” 依稀记得此诗是郑板桥为东林党人所做。后来又见有后人说,“深山绝壁见幽兰”一诗乃郑板桥的诗作,但是全诗为:‌“深山绝壁见幽兰,竹影萧萧几片寒;一顶乌纱早须脱,好来高枕卧其间。”‌ 再有后人又说,该诗后两句是邓拓的手笔,邓拓在1960年5月参观东林书院时有感而发写下了一首诗:“东林讲学继龟山,事事关心天下间;莫谓书生空议论,头颅掷处血斑 斑。” 这下子弄得我也搞不清楚,老郑和小邓他俩究竟谁是原创了。反正五十多年前,我初见此诗时,这诗绝对是这样式的,“<span style="font-size:18px;">深山绝壁见幽兰,竹影萧萧几片寒。莫道书生空议论,头颅掷处血斑斑!” 我少年时的记忆不会欺骗我的!</span></p><p class="ql-block">沁腹幽兰忆旧诗,</p><p class="ql-block">少年花季已相知。</p><p class="ql-block">古稀老叟血仍热,</p><p class="ql-block">敢掷头颅做花痴!</p><p class="ql-block">俺的原创拙作随便抄哈。</p> <p class="ql-block">. 《咏兰》 (宋)黄庭坚</p><p class="ql-block"> 素手摘芳赠,清香入袖中。</p><p class="ql-block"> 心情如水净,一缕淡烟空。</p> <p class="ql-block">咏兰诗详解</p><p class="ql-block">“深山绝壁见幽兰,竹影萧萧几片寒。莫道书生空议论,头颅掷处血斑斑!”</p><p class="ql-block">这首诗描绘了一幅深山之中,绝壁之上兰花绽放的画面,同时也寓含了深刻的情感和哲理。</p><p class="ql-block">首句“深山绝壁见幽兰”,形象地刻画了兰花生长环境的恶劣与偏远,它独自在险峻的环境中顽强生长,表现出兰花的坚韧与高洁。在传统文化中,兰花常被视为君子的象征,寓意着不与世俗同流合污的高尚品格。</p><p class="ql-block">第二句“竹影萧萧几片寒”,进一步强化了环境的冷寂和孤高气氛。竹子在中国文化中同样有正直、坚韧的象征意义,此处的“竹影萧萧”不仅描述了环境,也暗示了诗人的内心世界,可能透露出一种孤独而坚定的志向。</p><p class="ql-block">第三句“莫道书生空议论”,是对书生(这里可能指代诗人自己或其他知识分子)的社会地位和价值的一种辩护。这里的“空议论”是指书生们抨击社会不公的言论和主张往往被人轻视,认为不切实际。但诗人反驳这种看法,表明书生的言论并非毫无价值,受虐而不敢言则更为可悲!理论最终会被付诸行动!</p><p class="ql-block">最后一句“头颅掷处血斑斑”,诗意陡然转烈,展现了诗人不惜牺牲的决心。这可能是对历史事件的借喻,或是诗人表达为理想或信念付出一切的精神准备,即使面临生死也在所不惜。</p><p class="ql-block">整首诗将自然景色与人文精神巧妙结合,展现了一个知识分子的高远志向和坚定意志,表达了对社会现实的批判态度以及愿为理念奋斗到底的勇气。</p> <p class="ql-block">《咏幽兰》 (宋)苏轼</p><p class="ql-block"> 雪霜摧折后,依旧春风前。</p><p class="ql-block"> 岂识幽人意,空山自芳菲。</p> <p class="ql-block">  </p><p class="ql-block"> 咏兰(一)</p><p class="ql-block"> 兰谷深深春未央,素馨袅袅绕石旁。</p><p class="ql-block"> 千年古道藤萝茂,一缕清香夕照长。</p><p class="ql-block"> 风过林梢声细细,月挂山巅影幢幢。</p><p class="ql-block"> 君子比德自幽独,世间节亮谁能仿?</p> <p class="ql-block">《兰花》 (明)杨慎</p><p class="ql-block"> 幽兰生深谷,无人独自芳。</p><p class="ql-block"> 清风摇玉佩,秀色淡秋妆。</p> <p class="ql-block">  </p><p class="ql-block"> 咏兰(二)</p><p class="ql-block"> 断崖深处幽兰藏,明月清风孕奇香。</p><p class="ql-block"> 春雨连绵滋嫩叶,秋风萧瑟播余芳。</p><p class="ql-block"> 淡泊明志人难识,静谧雅娴韵更长。</p><p class="ql-block"> 倘若有缘逢者识,风姿共赏论清凉。</p> <p class="ql-block">《兰》 (唐)王之涣</p><p class="ql-block"> 绿衣扶持,清风自随。</p><p class="ql-block"> 谁言草木无情,独见君子之姿。</p> <p class="ql-block"> 咏兰(三)</p><p class="ql-block"> 雾绕山川蕴翠微,幽兰静立披晨晖。</p><p class="ql-block"> 风摇林下疏影动,露坠溪边白絮飞。</p><p class="ql-block"> 品性如斯谁可比?名声自古不曾亏。</p><p class="ql-block"> 寄情诗笺传万里,共悼落花兰亦悲。</p> <p class="ql-block">《题画兰》 (清)郑板桥</p><p class="ql-block"> 入室芝兰香,无心桃李春。</p><p class="ql-block"> 孤芳自欣赏,不与众芳群。</p> <p class="ql-block"> 咏兰(四)</p><p class="ql-block"> 丛林深处觅幽兰,石缝英华斗雪残。</p><p class="ql-block"> 独行山径听泉响,闲看浮云舒卷连。</p><p class="ql-block"> 世态炎凉多变幻,枯荣芝蕙少滑圆。</p><p class="ql-block"> 谁人食尽此中味,当晓‘人生贵简凡。</p> <p class="ql-block">《题兰》 (宋)陆游</p><p class="ql-block"> 空谷有佳人,遗世而独立。</p><p class="ql-block"> 我行逢其适,一笑如有识。</p> <p class="ql-block"> 咏兰(五)</p><p class="ql-block"> 深谷人稀覆绿苔,隐身兰蕙一枝开。</p><p class="ql-block"> 清香飘渺入诗梦,古道蜿蜒带客来。</p><p class="ql-block"> 纵是涧中无人问,依然傲挺对苍台。</p><p class="ql-block"> 知音今日逢此景,岂惧芳名委尘埃。</p> <p class="ql-block">  《幽兰》 (清)孔尚任</p><p class="ql-block"> 深谷藏幽兰,清香浸夜月。</p><p class="ql-block"> 谁知千古士,对此思归野。</p> <p class="ql-block"> 咏兰(六)</p><p class="ql-block"> 春风摇曳兰花舞,山野静观秦斗楚。</p><p class="ql-block"> 素手撷芳献知音,青松孤卧候斤斧。 </p><p class="ql-block"> 雅堂悱恻情无尽,旷野徜徉气吞虎。</p><p class="ql-block"> 君子比德如兰草,苍头写意笑邹鲁。</p> <p class="ql-block">《兰》 (宋)杨万里</p><p class="ql-block"> 自抱冰霜操,无意竞春华。</p><p class="ql-block"> 隔窗闻香味,疑是谪仙家。</p> <p class="ql-block">  </p><p class="ql-block"> 咏兰(七)</p><p class="ql-block"> 朝霞难透薄雾笼,播绿春风山中逢。</p><p class="ql-block"> 蝉噪喧嚣添静意,兰香淡雅醉晚红。</p><p class="ql-block"> 高尚岂存凡骨外,清廉难驻世人胸。</p><p class="ql-block"> 一曲悲歌空谷响,共叹世事太匆匆。</p> <p class="ql-block">  《兰花》 (唐)王建</p><p class="ql-block"> 青松引清风,绿草伴幽兰。</p><p class="ql-block"> 微风吹落瓣,香气满人间。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 咏兰(八)</p><p class="ql-block"> 竹径通幽生芳草,兰芽初绽显春娇。</p><p class="ql-block"> 云掩山腰人罕至,风抚石壁叶微摇。</p><p class="ql-block"> 香清不染凡尘气,节亮常昭君子朝。</p><p class="ql-block"> 谁言深处无人识,自古英雄出寂寥。</p> <p class="ql-block">《题画兰》 (清)朱耷</p><p class="ql-block"> 独自立崖头,风前弄清瘦。</p><p class="ql-block"> 莫道无知己,高山流水长。</p> <p class="ql-block">《题兰》 (元)王冕</p><p class="ql-block"> 芳名誉四海,落户到万家。</p><p class="ql-block"> 夜静吹香远,庭深影自斜。</p> <p class="ql-block">  《兰花》 (唐)刘禹锡</p><p class="ql-block"> 未尝抛石破,终日倚阑干。</p><p class="ql-block"> 君子虽疏放,孤芳亦自看。</p> <p class="ql-block">《兰花》 (唐)韦应物</p><p class="ql-block"> 春风兰花香,秋雨露华清。</p><p class="ql-block"> 若使常相伴,何愁不醉人。</p>