<p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">午后的阳光</p><p class="ql-block">慵懒地靠在床头</p><p class="ql-block">阳光的拥抱如此温柔</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">如果这一刻是静止的,多好</p><p class="ql-block">你不会</p><p class="ql-block">我也不会老</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">太阳不说话</p><p class="ql-block">稍稍欠一下身</p><p class="ql-block">我手中的书轻轻滑落</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">北方的你应该念我了</p><p class="ql-block">窗前高大的女贞树微微摇动</p><p class="ql-block">“簌簌,纾纾……”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">一片黄叶缓缓停止舞蹈</p><p class="ql-block">悄悄吻上小猫额头</p><p class="ql-block">狸花猫伸个懒腰,“妙……”</p> <p class="ql-block">后记:</p><p class="ql-block"> 这首小诗是上个星期一个午后偶然想到的,经过了几次的修改。我自认为虽然语言平实,但它是美丽的。有阳光,有绿树;有书,有猫;有思念,有温暖。其中那一句“女贞树微微摇动”,是从韦应物的诗“山空松子落,幽人应未眠”联想开来。</p><p class="ql-block"> </p>