<p class="ql-block">一月14日农历腊月十五日百城达一周年祭,早饭后没事同大姐去哑呼吴家村走走。</p><p class="ql-block">吴家村大唐王维二十景《鹿柴》遗址,如今都搬迁到出山口马脚居住了,留下老房子述说着沧桑岁月,看到此情此情。悠然记得一首诗歌说的好:</p><p class="ql-block">残门锈锁久不开,灰砖小径覆干苔。</p><p class="ql-block">无名枯草侵满院,一股辛酸入喉来。</p><p class="ql-block">忽忆当年高堂在,也曾灶头烧锅台。</p><p class="ql-block">恍觉如今形影只,家中无人诉情怀。</p><p class="ql-block">异乡漂泊几十载,再回故乡成外人。</p><p class="ql-block">门后空留教子棍,已无叮嘱寒添衣裳。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block">冰瀑</p> <p class="ql-block">村子毛犬年他妗子</p> <p class="ql-block"> 老屋在,院已荒,灰尘布满百叶窗。</p><p class="ql-block">门锁锈,墙瓦伤,难寻儿时家模样。</p><p class="ql-block">灶台冷,土炕凉,棚顶结满蜘蛛网。</p><p class="ql-block">秋风起,叶已黄,无人叮嘱添衣裳。</p><p class="ql-block">相思泪,已成行,世上再无爹和娘。</p><p class="ql-block">双亲去,归途茫,今后无由回故乡。</p>