柳永最好的10首词

秦岭居士

<p class="ql-block" style="text-align:center;">No. 1</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>鹤冲天·黄金榜上</b></p><p class="ql-block"><b>  黄金榜上,偶失龙头望。明代暂遗贤,如何向?未遂风云便,争不恣狂荡?何须论得丧。才子词人,自是白衣卿相。</b></p><p class="ql-block"><b> 烟花巷陌,依约丹青屏障。幸有意中人,堪寻访。且恁偎红倚翠,风流事,平生畅。青春都一饷。忍把浮名,换了浅斟低唱!</b></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">鹤冲天:词牌名。柳永大作,调见柳永《乐章集》。双调八十四字,仄韵格。另有词牌《喜迁莺》、《风光好》的别名也叫鹤冲天,“黄金榜上”词注“正宫”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">黄金榜:指录取进士的金字题名榜。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">龙头:旧时称状元为龙头。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">明代:圣明的时代。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">遗贤:抛弃了贤能之士,指自己为仕途所弃。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">如何向:向何处。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">风云:际会风云,指得到好的遭遇。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">争不:怎不。恣:放纵,随心所欲。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">得丧:得失。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">白衣卿相:指自己才华出众,虽不入仕途,也有卿相一般尊贵。白衣:古代未仕之士著白衣。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">烟花:指妓女。巷陌:指街巷。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">丹青屏障:彩绘的屏风。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">堪:能,可以。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">恁:如此。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">偎红倚翠:指狎妓。宋陶谷《清异录·释族》载,南唐后主李煜微行娼家,自题为“浅斟低唱,偎红倚翠大师,鸳鸯寺主”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">饷:片刻,极言青年时期的短暂。</span></p> <p class="ql-block"><b>自己理解:</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">这首词是柳永文学里程碑,从此他的词名噪天下,连皇上都知道了柳三变的词;但也成了他进入官场的绊脚石,即使他后来想得浮名去做官,大部分时间也只能“奉旨填词”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">读这首词感受到了年轻才子初入社会的桀骜不驯、放荡不羁,词中的这种年轻气盛甚至逆反,也与我们看到的现代年轻人相提并论,青春总有相似的地方。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">偶失龙头望:龙头当时指的是状元,这里应该说的是金榜题名,“望”这里应该是名望。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">未遂风云便:风云一般解释都是风云际会,也就是在社会上翻云覆雨的机遇。也就是他落榜了,就无法追逐风云际会了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">白衣卿相:这算是这首词的词眼,近千年来这个成语几乎变成了柳永的专用称谓。在柳永之前就有“白衣公卿”的说法,但确实是柳永把这个词句用成了名句。这里“白衣”的本意是指平民,但在类似的词句中,一般指文人在未获得官职之前的状态,由此也有白衣秀才的说法。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">依约丹青屏障:查了一下“依约”的意思,有依照什么的意思,也有好像的意思,我认为在这里是隐约的意思。想必是青楼上光线暗淡,屏风和上面的山水丹青隐隐约约。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">青春都一饷:一饷就是一会儿,查到唐·白居易《对酒》诗:“无如饮此销愁物,一饷愁消直万金。” 饷xiang还有一个近意的字晌shang,这个指中午时间,陕西方言中就有晌午,指的是中午。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">摘自《中国作家网》</span></p><p class="ql-block">柳永:人间再无琢玉郎</p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">大中祥符二年(1009年),柳三变同学第一次参加春闱,那时的京师汴梁正是中州盛日,满眼宝马香车,诗朋酒侣。浮浪少年柳永如鱼得水,流连瓦舍。罗绮丛中,笙歌筵上,到处是他狂欢的身影。要命的是,他跟后世的所有酒懵子一样,喝高之后,喜欢吹牛。三变同学趁着酒意,写下一首《长寿乐·平调》:“……对天颜咫尺,定然魁甲登高第。等恁时、等著回来贺喜……”牛皮吹出了大宋的新境界。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">初试落第,柳三变同学一万个不服,他开始耍网红的性子,又在酒醉之后写下了一首《鹤冲天》:“……且恁偎红倚翠,风流事,平生畅。青春都一饷。忍把浮名,换了浅斟低唱。”意思是,体制不要我拉倒,还不如在青楼瓦舍流连余生。接着,大中祥符八年(1015)、天禧二年(1018)两次春闱接连失败。加上天圣二年这次,三变同学已经在科举场上流连了二十余年。这次科考,三变同学本来有望登科。但临轩放榜时,仁宗赵祯在他的名字上打了一个大大的红X,并在试卷上批阅:“此人花前月下,好去浅斟低酌,何要浮名,且填词去”——你不是厌倦体制吗?不如去写你的网红文章好了。极尽失意后,三变同学心灰意冷,开始放逐自我,频繁地往来于秦楼楚馆,在这些风月女子身上寻得灵魂慰藉。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">……</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">出生于福建崇安县一个官宦人家,父亲柳宜在南唐时为监察御史,入宋后于太宗雍熙二年(985)登进士第,官至工部侍郎。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">这种家庭出身决定柳永必须像父兄那样走科举入仕的道路,但不幸的是他连考三次进士都以失利告终,痛苦之余写了一首《鹤冲天》发牢骚。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">柳永考进士之前就在汴京“多游狭邪”,还“好为淫冶讴歌之曲”,并以其“风流俊迈闻于一时”(见曾敏行《独醒杂志》等)。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">考试接二连三的失利不仅没有使他收敛,反而更傲然以“白衣卿相” 自居,以“浅斟低唱”的浮荡来鄙弃封官晋爵的“浮名”。</span></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">No. 2</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>雨霖铃·寒蝉凄切</b></p><p class="ql-block"><b> 寒蝉凄切,对长亭晚,骤雨初歇。都门帐饮无绪,留恋处,兰舟催发。执手相看泪眼,竟无语凝噎。念去去,千里烟波,暮霭沉沉楚天阔。</b></p><p class="ql-block"><b> 多情自古伤离别,更那堪,冷落清秋节!今宵酒醒何处?杨柳岸,晓风残月。此去经年,应是良辰美景虚设。便纵有千种风情,更与何人说?</b></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">背景:柳永因作词忤宋仁宗(见《能改斋漫录》),遂“失意无俚,流连坊曲”,为歌伶乐伎撰写曲子词。这首《雨霖铃·寒蝉凄切》当为柳永从汴京南下时与一位恋人的惜别之作。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">长亭:古代在交通要道边每隔十里修建一座长亭供行人休息,又称“十里长亭”。靠近城市的长亭往往是古人送别的地方。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">都门:国都之门。这里代指北宋的首都汴京(今河南开封)。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">帐饮:在郊外设帐饯行。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">无绪:没有情绪。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">兰舟:古代传说鲁班曾刻木兰树为舟(南朝梁任昉《述异记》。这里用做对船的美称。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">凝噎:喉咙哽塞,欲语不出的样子。</span></p> <p class="ql-block"><b style="font-size:15px;">自己理解:</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">这首词比较一致地被评为柳永成就最高的一首,也是婉约派的一个高峰。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">这首词的背景,比较权威的说法都很含糊,没有具体时间和事件。这也反映了柳永当时混迹烟街柳巷,在市井很有人气,但朝廷文化界很轻视他,以至于他的履历和作品都没有详实档案。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">这首词整体比较通俗,几乎没有卡壳的字词句,符合柳永的市井文化气质,但通俗和高水平并举就非常难得了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">关于雨霖铃词牌的起源:(摘自百度百科)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">起源为唐明皇在骆谷听到雨淋銮铃之声,遂命张野狐以此声创作曲名,又名“雨淋铃”“雨淋铃慢”,原为唐教坊曲名。以柳永《雨霖铃·寒蝉凄切》为正体,双调一百零三字,前段十句五仄韵,后段九句五仄韵。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">唐玄宗创作此曲,以表达他对逝去爱人的深深思念和无尽的遗憾。而宋人则沿用此古曲之名,创作出新的曲调,多用来表达离别的情感。代表作品有晁端礼《雨霖铃·槐阴添绿》等。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">一直以为雨霖铃词牌来自唐明皇和杨玉环的说法不过是民间传说,现在看来真有其事,不过唐教坊曲却是以这首宋词作为正体,足以说明宋词的成就。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">又从《中国作家网》上摘这么一段,不是严谨考证,算得上稗官野史:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">琳琅满目的香艳词作中,那首《雨霖铃·寒蝉凄切》情真意切,似乎情由中发。到底,这首千古佳作唱与谁人听?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">也许是一个叫虫娘的女人。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">在三变同学的词作中,我们总能看到一双钟情的眼睛。你会惊奇地发现,这位“普天下郎君领袖,盖世界浪子班头”的目光难得地专注在一个女人的身上——</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">《木兰花》:“……虫娘举措皆温润,每到婆娑偏恃俊……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">《集贤宾》:“……就中堪人属意,最是虫虫。有画难描雅态,无花可比芳容……”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">《征部乐》:“……但愿我、虫虫心下。把人看待,长似初相识……”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">对于一个游走于香艳江湖的浪子来说,这份专注难能可贵。没人知道这位虫虫(好萌的名字)是谁,又如何能让浮浪弟子柳三变真情相与。但虫虫最终还是从三变的词作中消失了,和那些泛黄的纸页一起,无声无息地消散在历史时空里。柳永与虫娘之间到底发生了什么?不得而知。许是两情缱绻后的厌倦 :“当初聚散,便唤作、无由再逢伊面。近日来、不期而会重欢宴。向尊前、闲暇里,敛着眉儿长叹。惹起旧愁无限”;再或许是虫娘香消玉殒:“最苦是、好景良天,尊前歌笑,空想遗音。望断处,杳杳巫峰十二,千古暮云深…..”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">走进柳永生命的还有一个叫谢玉英的女人。景祐元年(1034),朝廷特开恩科,对历届科场沉沦之士大开方便之门。久困科场的柳永没有放弃最后一搏。也许是仁宗皇帝已经厌倦了和这位网红斗法,也许是对这位年届五十的老举子心怀恻隐,赵领导还是对柳永放了水。是年春闱,三变同学登进士榜。暮年及第,喜悦不已。景祐四年,柳永调任余杭县令。在这里,他写下了著名的《望海潮》:东南形胜,三吴都会,钱塘自古繁华。烟柳画桥,风帘翠幕,参差十万人家......</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">尽管进入到体制内,三变同学还是没有改掉浮浪习气。他在风月场里邂逅名妓谢玉英。轻纱帷幔里佳人如玉,才子佳人相拥而坐。久历欢场的柳三变这次动了真情,三年余杭县宰,他经历了一生中用情最专的岁月。直到宝元二年(1039),柳永转任浙江定海晓峰盐监。临别辞行,他不小心撞到了谢女士与其他客人应酬。三变同学立时打翻了醋坛子。他改不掉喜欢涂鸦的毛病,在妓院的花墙上写下一首《击梧桐》:“……试问朝朝暮暮,行云何处去?伤心绝尘而去……”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">带着哀伤与惆怅,柳永走进了人生的暮年。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">此后,他对谢玉英思念日切,抑郁中辗转宦场。皇祐元年(1049),由屯田员外郎任上致仕,从此变成了郁郁不可得志的退休人士。皇祐五年(1053),柳永在无限相思中告别了这个花花世界。南宋地摊文学《岁时广记》载:“(柳永)掩骸僧舍,京西妓者鸠钱葬于县花山……”——穷困潦倒的柳永停柩寺院,最后还是一群妓女凑钱把他埋葬在花山……南宋八卦杂志《方舆胜览》载:“柳耆卿风流俊迈,闻于一时……每遇清明日,多载酒肴,饮于耆卿墓侧,谓之吊柳会。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">在每年清明的“吊柳会”上,名士云集,伶伎汇聚,人们一定会在他的墓前把酒诵读那首名驰天下的《雨霖铃》——</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">执手相看泪眼,竟无语凝噎。念去去,千里烟波,暮霭沉沉楚天阔……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">只是不知这些人中有无谢玉英。</span></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">No. 3</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>蝶恋花·伫倚危楼风细细</b></p><p class="ql-block"><b> 伫倚危楼风细细,望极春愁,黯黯生天际。草色烟光残照里,无言谁会凭阑意。</b></p><p class="ql-block"><b> 拟把疏狂图一醉,对酒当歌,强乐还无味。衣带渐宽终不悔,为伊消得人憔悴。</b></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">创作背景</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">这是一首怀人之作,当作于宋真宗咸平五年(1002年)之后,而具体创作时间不详。当时柳永漂泊异乡,因怀念意中人而作此词。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">伫倚危楼:长时间依靠在高楼的栏杆上。伫,久立。危楼,高楼。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">望极:极目远望。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">黯黯:迷蒙不明,形容心情沮丧忧愁。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">生天际:从遥远无边的天际升起</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">烟光:飘忽缭绕的云霭雾气。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">会:理解。</span></p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><b style="font-size:15px;">自己理解:</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">1. 两个字的读音值得注意:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">伫立:伫zhù,我经常读chu,贮存也读zhù,储存才读chu。另外,这个贮字像个简化字,一查才知是大约清朝时候简化的,现在台湾香港的繁体字是貯。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">强乐:强qiǎng,强装强迫勉强都是三声,我经常读成二声,而强壮强大顽强</span>qiáng<span style="font-size:15px;">读二声。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">2. 望极春愁,黯黯生天际。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;"> 这两句的写法很特别,虚实结合情景交融。抬笔写景收笔却是情,我认为这是诗词的一种境界。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;"> 望极春愁,极目远望春景看到的却是愁;黯黯生天际,夕阳下本应天色变暗,这里变黯淡的却是心情。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">3. 衣带渐宽终不悔,为伊消得人憔悴。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">这句应该是柳永最著名的诗句,这首诗应该也是随着出名。王国维更是在他的《人间词话》中把这句拔高到成大事的三种境界之一。这句中的“消得”本意是承受得起,这个词现代汉语中已经消失,但作为最后一批运用古汉语写作的王国维很钟情这个词,在他的词中多次拥有,另外纳兰性德也喜欢用这个词,比如有一首著名的浣溪沙:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">谁念西风独自凉,萧萧黄叶闭疏窗,沉思往事立残阳。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">被酒莫惊春睡重,赌书消得泼茶香,当时只道是寻常。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">4. 关于写作背景:权威说法居然肯定是在1002年后,按现在比较认可的出生日期,1002年他只有18岁,所以这种时间背景简直白说,我不解的是这么多权威专家,难得不能从作品本身大概断定个人生阶段,不同人生阶段的经历和写作水平肯定是有明显差距。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">拟把疏狂图一醉,对酒当歌,强乐还无味。从这句看他已经还年轻,但已经比较稳重点了。</span></p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">No. 4</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>八声甘州·对潇潇暮雨洒江天 </b></p><p class="ql-block"><b> 对潇潇暮雨洒江天,一番洗清秋。渐霜风凄紧,关河冷落,残照当楼。是处红衰翠减,苒苒物华休。唯有长江水,无语东流。</b></p><p class="ql-block"><b> 不忍登高临远,望故乡渺邈,归思难收。叹年来踪迹,何事苦淹留。想佳人妆楼颙望,误几回、天际识归舟。争知我,倚阑杆处,正恁凝愁!</b></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">写作背景时间:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">……遭致当权者挫辱,而不得伸其志。他于是浪迹天涯,用词抒写羁旅之志和怀才不遇的痛苦愤懑。《八声甘州》即此类词的代表作。其具体创作时间未得确证。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">是处红衰翠减:到处花草凋零。是处,到处。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">潇潇:风雨之声。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">苒(rǎn)苒:渐渐。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">渺邈:遥远。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">淹留:久留。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">颙(yóng)望:抬头远望。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">误几回、天际识归舟:多少次错把远处驶来的船当作心上人回家的船。语出谢朓《之宣城郡出新林浦向板桥》:“ 天际识归舟,云中辨江树。”</span></p> <p class="ql-block"><b>自己理解:</b></p><p class="ql-block"><b><span class="ql-cursor"></span></b></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">有说这首词大约作于柳永游宦江浙之时,也有说作于公元977年至1053年之间,即宋太宗至和年间。</span></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">No. 5</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">忆帝京·薄衾小枕凉天气</b></p><p class="ql-block"><b> 薄衾小枕凉天气,乍觉别离滋味。展转数寒更,起了还重睡。毕竟不成眠,一夜长如岁。 </b></p><p class="ql-block"><b> 也拟待、却回征辔;又争奈、已成行计。万种思量,多方开解,只恁寂寞厌厌地。系我一生心,负你千行泪。</b></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">No. 6</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">望海潮·东南形胜</b></p><p class="ql-block"><b> 东南形胜,三吴都会,钱塘自古繁华。烟柳画桥,风帘翠幕,参差十万人家。云树绕堤沙,怒涛卷霜雪,天堑无涯。市列珠玑,户盈罗绮,竞豪奢。</b></p><p class="ql-block"><b> 重湖叠巘清嘉,有三秋桂子,十里荷花。羌管弄晴,菱歌泛夜,嬉嬉钓叟莲娃。千骑拥高牙,乘醉听箫鼓,吟赏烟霞。异日图将好景,归去凤池夸。</b></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">No. 7</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">少年游·长安古道马迟迟</b></p><p class="ql-block"><b> 长安古道马迟迟,高柳乱蝉嘶。夕阳岛外,秋风原上,目断四天垂。</b></p><p class="ql-block"><b> 归云一去无踪迹,何处是前期?狎兴生疏,酒徒萧索,不似少年时。</b></p> <p class="ql-block">No. 8</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>玉蝴蝶·望处雨收云断</b></p><p class="ql-block"> 望处雨收云断,凭阑悄悄,目送秋光。晚景萧疏,堪动宋玉悲凉。水风轻,蘋花渐老,月露冷、梧叶飘黄。遣情伤。故人何在,烟水茫茫。 </p><p class="ql-block"> 难忘,文期酒会,几孤风月,屡变星霜。海阔山遥,未知何处是潇湘。念双燕、难凭远信,指暮天、空识归航。黯相望。断鸿声里,立尽斜阳。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block">No. 9</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>定风波·自春来惨绿愁红</b></p><p class="ql-block"> 自春来惨绿愁红,芳心是事可可。日上花梢,莺穿柳带,犹压香衾卧。暖酥消、腻云亸,终日厌厌倦梳裹。无那。恨薄情一去,音书无个。</p><p class="ql-block"> 早知恁么,悔当初、不把雕鞍锁。向鸡窗,只与蛮笺象管,拘束教吟课。镇相随、莫抛躲,针线闲拈伴伊坐。和我。免使年少,光阴虚过。</p> <p class="ql-block">No. 10</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>满江红·暮雨初收</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">暮雨初收,长川静、征帆夜落。临岛屿、蓼烟疏淡,苇风萧索。几许渔人飞短艇,尽载灯火归村落。遣行客、当此念回程,伤漂泊。</p><p class="ql-block">桐江好,烟漠漠。波似染,山如削。绕严陵滩畔,鹭飞鱼跃。游宦区区成底事,平生况有云泉约。归去来、一曲仲宣吟,从军乐。</p> <p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">柳永生平年表</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元984年,宋太宗雍熙元年,柳永出生信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永在父亲的任所费县出生,柳宜为他起名为“三变”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元985年,宋太宗雍熙二年,柳永两岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永抓周抓到胭脂和笛子,柳宜心生忧虑。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元990年,宋太宗淳化元年,柳永七岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳宜入京“叫阍上书”,宰相吕蒙正出《汉时以粟为赏罚事论》题目考核,后经真宗批准,授柳宜全州通判;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳宜携家人回福建崇安五夫里老家,柳永随父还乡,同年九月作《登山临水望春晖》纪念父亲柳宜。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元991年,宋太宗淳化二年,柳永八岁信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永在故乡崇安接受文化、乐理的启蒙教育,作《读史怀今》。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元993年,宋太宗淳化四年,柳永十岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳宜全州通判任满,回京述职,柳永游览崇安中峰寺,作《题建宁中峰寺》;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  同年,柳宜受朝廷派遣,改扬州赴任,柳永一家人便一同前往扬州。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元996年,宋太宗至道二年,柳永十三岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  为慰藉母亲慰倚门之望,柳宜请僧人神秀作自画像,让弟弟带回老家,好友王禹稱为画像作《柳赞善写真赞并序》。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元997年,宋太宗至道三年,柳永十四岁信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳宜升殿中丞,同年五月再升国子博士,回汴京城任职,柳永随父进京生活。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元998年,宋真宗咸平元年,柳永十五岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永随父亲参加宴会,作《凤栖梧·帘内清歌帘外宴》,从此柳词开始有了“柳永”味道,众人惊讶于少年柳永的才学。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1001年,宋真宗咸平四年,柳永十八岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永完婚,作《斗百花·满搦宫腰纤细》、《促拍满路花·香靥融春雪》、《菊花新(中吕调)》三首词纪念洞房花烛夜情景,以及婚后两个人的甜美生活。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  因柳词对男女之事描述的过于露骨,后人常将柳词贴上“艳词”的标签。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">◆公元1002年,宋真宗咸平五年,柳永十九岁信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永除享受甜蜜的婚后生活,还偶尔出现在秦楼楚馆之中,作《玉女摇仙佩·佳人》赠给自己的红颜知己;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  另作《迎新春·嶰管变青律》、《木兰花慢·拆桐花烂熳》两首词歌咏太平,向当局者示好,始对仕途做准备。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1003年,宋真宗咸平六年,柳永二十岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永南下游历江浙一带,临行前作《雨霖铃·寒蝉凄切》赠妻子,表达依依惜别之情;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  沿途作《倾杯·离宴殷勤》、《婆罗门令·昨宵里恁和衣睡》、《忆帝京·薄衾小枕凉天气》表达自己孤寂之感,以及对妻子的思念之情。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1004年,宋真宗景德元年,柳永二十一岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  这年春天柳永收到妻子来信,作《西施·自从回步百花桥》、《定风波·自春来》两首词,以表纪念;信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  另作作《凤衔杯·有美瑶卿能染翰》,纪念与红颜知己的书信往来;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永作《驻马听》、《鹤冲天·闲窗漏永》、《八六子·如花貌》感慨跟妻子的感情出现了裂痕;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永与沿途结识的朋友饮酒作诗,混迹于烟花柳巷之中,作《女冠子·淡烟飘薄》、《引驾行(中吕调)》、《少年游(十之三·林钟商)》以记之;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  这年秋天,柳永想结识两浙转运使孙何,作《望海潮·东南形胜》,借江南名妓楚楚姑娘前往孙府赴宴之时献给孙何,两个遂成忘年之交。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1005年,宋真宗景德二年,柳永二十二岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永遍游江浙一带,作《蝶恋花·伫倚危楼风细细》、《倾杯乐·皓月初圆》、《留客住(林钟商)》、《八声甘州·对潇潇暮雨洒江天》表达对远方佳人的思念之情;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  同年冬天,柳永游历至湖南一带,作《倾杯乐(散水调)》,始有归家之念,并于年底回到汴京。信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1006年,宋仁宗景德三年,柳永二十三岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永原配妻子去世,柳永作《离别难(中吕调)》、《迎春乐(林钟商)》表达悲痛与怀念之情;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  妻子去世后,柳永常混迹于烟花柳巷之中,作《木兰花(四之一·林钟商)》、《木兰花·佳娘捧板花钿簇》、《玉楼春·酥娘一搦腰肢袅》、《昼夜乐(二之二·中吕宫)》、《蝶恋花·凤栖梧》等词,赠与红颜知己。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1007年,宋真宗景德四年,柳永二十四岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永给新结识的英英姑娘作《柳腰轻·英英妙舞腰肢软》;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  另作《甘草子·秋暮》表达对前游历江浙一带时结识的佳人朋友的思念之情。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  这一年秋天柳永在英英那里作《长寿乐(平调)》,表达自己必定金榜题名的信心。信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1008年,宋真宗大中祥符元年,柳永二十五岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  朝廷因“天降书”事件,改年号为“大中祥符”,柳永作《巫山一段云·琪树罗三殿》、《玉楼春·昭华夜醮连清曙》两首词表示祝贺;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永第一次落第,作《鹤冲天·黄金榜上》表示自己的不甘心和对功名的不屑。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">◆公元1009年,宋真宗大中祥符二年,柳永二十六岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永结识虫娘,作《木兰花·虫娘举措皆温润》、《迷仙引·才过笄年》、《惜春郎·玉肌琼艳新妆饰》相赠;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1010年,宋真宗大中祥符三年,柳永二十七岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永与虫娘感情升温,作《洞仙歌·佳景留心惯》表示两个人永结同心之念。信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1011年,宋真宗大中祥符四年,柳永二十八岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永备战下一次科考,因不放心身处红尘之中的虫娘,作《征部乐·雅欢幽会》期望虫娘要等待自己,不要许身于他人。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1012年,宋真宗大中祥符五年,柳永二十九岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永第二次落地,作《如鱼水·帝里疏散》,表达了自己怀才不遇之感;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  同年十月,真宗再谈神仙托梦之事,下诏全国庆祝,作《玉楼春·凤楼郁郁呈嘉瑞》以迎朝廷。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1013年,宋真宗大中祥符六年,柳永三十岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳宜去世,暂葬于祥符县,等柳永三兄弟得中进士之后再魂归故里。信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1016年,宋真宗大中祥符九年,柳永三十三岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  三年服满,柳永前往妓馆寻找红颜知己,作《玉蝴蝶·误入平康小巷》、《少年游·世间尤物意中人》纪念与佳人相约的情景。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1017年,宋真宗天禧元年,柳永三十四岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  这一年正月,真宗到郊外祭祀天地,大赦天下,改年号为“天禧”,柳永作《御街行·燔柴烟断星河曙》表示祝贺;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永去寻虫娘,并作《集贤宾·小楼深巷狂游遍》和《洞仙歌·嘉景》希望两个人可以再续前缘。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1018年,宋真宗天禧二年,柳永三十五岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  这年春天,作《红窗迥·小园东》表达了对春天万物复苏,充满生机的赞美;信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永备注科考,长时间未联系虫娘,虫娘差人打探消息,柳永作《锦堂春·坠髻慵梳》借虫娘之口表达了虫娘对他的埋怨之意。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1019年,宋真宗天禧三年,柳永三十六岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永第三次落地,大哥三复考中进士;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永对科考心生倦意,遂始混迹于妓馆之中,作《西江月·师师生得艳冶》,表示了自己受众多名妓青睐。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1020年,宋真宗天禧四年,柳永三十七岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  章献皇后开始垂帘听政,丞相寇准、李迪先后被贬,柳永作《玉楼春·星闱上笏金章贵》表达了对李迪遭遇的同情。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1021年,宋真宗天禧五年,柳永三十八岁信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永的母亲刘氏去世,按礼制为母亲守孝三年;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  因父母临死年都未能看到自己摆脱白丁之身,内心深感悲痛和愧疚。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1024年,宋仁宗天圣二年,柳永四十一岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永三兄弟携父母遗骸回故乡安葬,相亲邻里间的闲言碎语,对柳永内心产生了打击,誓言必定要金榜题名。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1025年,宋仁宗天圣三年,柳永四十二岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  在崇安期间,柳永再次游览了武夷山九曲溪,作《巫山一段云·六六真游洞》、《巫山一段云·萧氏贤夫妇》、《巫山一段云·阆苑年华永》既是写景,也有暗讽朝廷前几年“天降书”事情之意;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  小住一段时间后,取水路返回汴京,途径苏州时寻当初游历时旧人,作《殢人娇其二》,表达了要与苏州红颜离别时的悲痛之情,信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  沿途游览名胜古迹,作《西施·苎萝妖艳世难偕》、《竹马子·登孤垒荒凉》、《双声子·晚天萧索》表达感时伤怀之情。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1027年,宋仁宗天圣五年,柳永四十四岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永第四次落地,据传金榜之上本有柳永,但仁宗因柳用之前所作“忍把浮名,换了浅斟低唱”,临揭榜前特将柳永名字去掉,柳永得“奉旨填词柳三变”的虚名。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1029年,宋仁宗天圣七年,柳永四十六岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永作《玉楼春》,表达自己跟小妾间“偷情”的经历。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1030年,宋仁宗天圣八年,柳永四十七岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永第五次落地,作《黄莺儿》,表达了自己不迎世事的感慨。信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1031年,宋仁宗天圣九年,柳永四十八岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永的续弦妻子去世,作《愁蕊香引·留不得》表达了对妻子的怀念之情。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1032年,宋仁宗明道元年,柳永四十九岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永混迹于秦楼楚馆之中,作《法曲第二·青翼传情》、《燕归梁·轻蹑罗鞋掩绛绡》两首词,表达了与红颜知己们风流之事。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1033年,宋仁宗明道二年,柳永五十岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  三月,章献太后崩,仁宗亲政;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永仍混迹于烟花柳巷之中,作《二郎神·炎光谢》,表达了自己对纯真爱情和美好生活的向往。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">◆公元1034年,宋仁宗景佑元年,柳永五十一岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永在这一年的“龙飞榜”上金榜题名,作《柳初新·东郊向晓星杓亚》表达自己的喜悦之情;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  随后被授予了睦州团练推官,临行前,作《如梦令·郊外绿阴千里》,表达与汴京城红颜知己的离别之情;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  到睦州任职未满一月,诗人睦州太守吕蔚便上书推荐,最终因“得官才逾月,未有善状”未能成功。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1035年,宋仁宗景佑二年,柳永五十二岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永由睦州团练推官改任余杭县令,赴任途中结识江州名妓谢玉英,两人一见倾心,后来柳永再到江州找谢玉英,她已另寻新欢,于是作《击梧桐·香靥深深》表达自己悲痛之情;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  赴任路上,另作《满江红·暮雨初收》表达了自己对于仕途生涯的倦怠,始有归隐山林之意;信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  在余杭任职期间,柳永发现治下有很多白丁,于是作《劝学文》,劝导父母教育自己的孩子,孩子也应该勤于学习。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1036年,宋仁宗景佑三年,柳永五十三岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永再转至浙江定海晓峰盐场任盐监,任职期间,柳永作《煮海歌》感慨治下百姓的艰苦生活;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  另作《燕归梁·织锦裁篇写意深》、《鹧鸪天·吹破残烟入夜风》两首词,表达了对远方佳人的思念之情及两人书信往来的经历。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1037年,宋仁宗景佑四年,柳永五十四岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永再调任到泗州判官,在赴任路上作《浪淘沙慢·梦觉透窗风一线》、《小镇西(仙吕调)》表达了对宦游生涯的倦怠,以及对远方佳人的思念之情;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  在泗州任职期间,柳永乘船泛游江渚,作《夜半乐·冻云黯淡天气》,表达了杳杳神京路,佳人难约之感;信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1038年,宋仁宗景佑五年,柳永五十五岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永改官成功,高兴之余作《透碧霄》表达了对汴京繁华的赞美,最终被授予“西京灵台令兼知永安县事”;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  同年应吕夷简之约游览颍州、太湖,作《如鱼水·轻霭浮空》、《玉蝴蝶·渐觉芳郊明媚》相赠。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1039年,宋仁宗景佑六年,柳永五十六岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  任职永安县期间,上书申请减轻永安县百姓赋税,得到批准;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  期间出没秦楼楚馆之地,结识一位美女作《河传·翠深红浅》以纪念。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1040年,宋仁宗景佑七年,柳永五十七岁信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  回京办理公务,作《破阵乐·露花倒影》歌颂汴京城繁华景象;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  另作《凤凰阁·匆匆相见》纪念与某位秦楼女子的短暂相聚之情。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1041年,宋仁宗庆历元年,柳永五十八岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永被封为太常博士,入京到太常寺任职,作《长相思·画鼓喧街》、《透碧霄·月华边》、《送征衣》歌颂汴京城的繁华景象。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1042年,宋仁宗庆历二年,柳永五十九岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  这年元宵节,仁宗与民同乐,柳永庆作《倾杯乐·禁漏花深》,歌颂大宋盛世,另作《永遇乐·薰风解愠》歌颂大宋朝国运与天同齐;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  同年秋天,“老人星”出现在天空,柳永作《醉蓬莱·渐亭皋叶下》,因词中“此际宸游,凤辇何处”与真宗挽联相似,且“太液波翻”一句惹得仁宗大怒,贬柳永为苏州通判;信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  赴苏州上任前,作《凤归云·恋帝里》表达自己的伤感之情。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1043年,宋仁宗庆历三年,柳永六十岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  这年春天,柳永作《木兰花·慢古繁华茂苑》,赞美苏州市井繁华,以及太守吕溱英姿</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  同年秋天,柳永转任益州任通判,作《采莲令·月华收》、《曲玉管·陇首云飞》表示跟妻妾离别时的感伤之情,另外作《戚氏·晚秋天》表达对羁旅生涯的倦怠。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1044年,宋仁宗庆历四年,柳永六十一岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  这年春天,柳永作《一寸金·井络天开》赠益州太守蒋堂,歌颂益州市井繁华,百姓安居乐业;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  同年秋天,柳永再改任湖南潭州判官,途径巫山之时作《卜算子·慢江枫渐老》,以及途径宋玉故里,湖北秭归县界时,作《雪梅香·景萧索》,表达自己羁旅倦怠和对远方佳人的相似之苦;信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1045年,宋仁宗庆历五年,柳永六十二岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永在潭州期间游览武夷山,作《轮台子·中吕调》、《迷神引·一叶扁舟轻帆卷》、《安公子·远岸收残雨》等词,感叹自己漂泊异乡,厌恶功名利禄;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  同年秋天,柳永再调陕西华州任通判,途中游览古都西安,作《少年游·参差烟树灞陵桥》感叹近几年宦游成羁旅。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1046年,宋仁宗庆历六年,柳永六十三岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永游览华州一带的名胜古迹,作《望远行·长空降瑞》;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  同年秋天,柳永再由华州改任苏州通判,作《临江仙引·上国》,纪念华州太守李丕绪及其他同僚的送别之情,路上看到行人皆为名利所驱使,作《定风波·伫立长堤》;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1047年,宋仁宗庆历七年,柳永六十四岁信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永与时任苏州太守滕宗谅故人相遇,作《永遇乐·天阁英游》对滕宗谅表示祝贺;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永的寄禄官由屯田员外郎转为都官员外郎,作《凤归云·向深秋》表达了自己厌恶宦游生涯,想要归隐的想法;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  同年柳永怀念曾经外出游学时的佳人故友,作《玉蝴蝶·望处雨收云断》表示怀念。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1048年,宋仁宗庆历八年,柳永六十五岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永对往事感到遗憾和倦怠,作《斗百花·飒飒霜飘鸳瓦》;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  同年秋天,柳永再改任杭州通判,路上作《彩云归·蘅皋向晚舣轻航》,记录自己星夜前往赴任的经历;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  另作《少年游·长安古道马迟迟》表达自己为功名利禄所累的感慨。信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1050年,宋仁宗皇祐二年,柳永六十七岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永的寄禄官晋升至职方员外郎,仍无升迁的消息,作《满朝欢·花隔铜壶》表达了对曾经烟花柳巷中风流生活的怀念。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1053年,宋仁宗皇祐五年,柳永七十岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永寄禄官也由职方员外郎晋升为屯田郎中,向朝廷提交了《求致仕表》,表达了退休的想法,朝廷批准;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  同年作《少年游(十之八·林钟商)》,对自己一生的评价为“一生赢得是凄凉”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1054年,宋仁宗至和元年,柳永七十一岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  退休后,柳永在杭州暂住,作《早梅芳·海霞红》赠与新任杭州太守孙沔。信</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元1055年,宋仁宗至和二年,柳永七十二岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  柳永作《传花枝·平生自负》表示自己已经看淡生死。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  ◆公元105?年,关于柳永去世</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">  一代词人与世长辞,一生被功名所累,死去原知万事空。</span></p>