<p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">仰观宇宙之大</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">俯察品类之盛</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">所以游目騁怀</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">足以极视听之娱</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">信可乐也</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 永和九年,岁在癸丑,暮春之初,会于会稽山阴之兰亭,修禊事也。群贤毕至,少长咸集。此地有崇山峻岭,茂林修竹;又有清流激湍(tuan),映带左右,引以为流觞曲水,列坐其次。虽无丝竹管弦之盛,一觞一咏,亦足以畅叙幽情。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 是日也,天朗气清,惠风和畅。仰观宇宙之大,俯察品类之盛,所以游目骋(cheng)怀,足以/ 极视听之娱,信可乐也。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 夫人之相与(yu),俯仰一世,或取诸怀抱,悟言一室之内;或因寄所托,放浪形骸之外。虽趣舍万殊,静躁不同,当其欣于所遇,暂得于己,快然自足,曾不知老之将至。及其所之既倦,情随事迁,感慨系之矣。向之所欣,俯仰之间,已为陈迹,犹不能不以之兴怀。况修短随化,终期于尽。古人云:“死生亦大矣。”岂不痛哉! </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 每览昔人兴感之由,若合一契,未尝不 临文嗟悼,不能喻之于怀。固知一死生为虚诞,齐彭殇为妄作。后之视今,亦犹今之视昔。悲夫!故列叙时人,录其所述,虽世殊事异,所以兴怀,其致一也。后之览者,亦将有感于斯文。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">天高地迥</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">觉宇宙之无穷</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">兴尽悲來</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">识盈虚之有数</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">寄蜉蝣于天地</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">渺沧海之一粟</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">哀吾生之须臾</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">羡长江之无穷</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">挾飞仙以遨游</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">抱明月而长终</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">知不可乎骤得</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">托遗响于悲风</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">白日依山尽,黄河入海流。欲穷千里目,更上一层楼。这是唐代诗人王之涣作的五言绝句,登鹳雀楼。而王羲之是西晋人,差了几代人了。这里书唐诗人王之涣诗作,应该是临摹王羲之书法而写就的。</span></p>