<p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> (孟子)游事齐宣王,宣王不能用。适梁,梁惠王不果所言,则见</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(25, 25, 25);">以为</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(237, 35, 8);">迂远而阔于事情</span><span style="font-size: 20px;">。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> </span><span style="font-size: 20px; color: rgb(22, 126, 251);">—《史记·孟子荀卿列传》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 荀与孟同时,其才俱美,其文更雄杰,其用之</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(237, 35, 8);">更通达而不迂</span><span style="font-size: 20px;">。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> </span><span style="font-size: 20px; color: rgb(22, 126, 251);"> — 李贽《荀卿传赞》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 西汉初期,太史公并传孟、荀,可见在最初的儒家思想中,二人不相上下。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 对于孔子思想的继承,孟子“</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(237, 35, 8);">醇乎醇者</span><span style="font-size: 20px;">”是其长,不能与时俱进是其短。于近世则迂阔无用,司马迁对他的批评是客观而不客气的。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 荀子则是奉行实践出真知:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 不盲目崇古—“</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(237, 35, 8);">天行有常,不为尧存,不为桀亡</span><span style="font-size: 20px;">。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 掌握规律改造自然—“</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(237, 35, 8);">制天命而用之</span><span style="font-size: 20px;">”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 这样的思想也引来扬雄、程颐、朱熹等人异样的眼光,甚至有后儒直接归其为法家。在封建社会传统思想的束缚下,荀子两千年来饱受争议,但这并不能遮掩荀卿思想的光芒。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> </span><span style="font-size: 20px; color: rgb(22, 126, 251);">《荀子》</span><span style="font-size: 20px;">,《汉书》称为孙卿子,传至宋代,在宋人编撰的《新唐书》中改称荀卿子,又名为“杨倞注荀子二十卷”,沿用至今。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 唐前仅以写本传世,至宋代始有刻本,特别是北宋熙宁元年(</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(22, 126, 251);">公元1068年</span><span style="font-size: 20px;">)国子监刻本。靖康之变,北宋沦亡,监本雕版斯灭殆尽,只有印本保存下来。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 宋南渡后,淳熙八年(</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(22, 126, 251);">公元1181年</span><span style="font-size: 20px;">),唐仲友知台州,令公使库“</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(237, 35, 8);">视熙宁之故</span><span style="font-size: 20px;">”重刻《</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(22, 126, 251);">荀子</span><span style="font-size: 20px;">》,力图保持监本的原始面貌。此本字大如钱,欧体书法,除新增避讳,其余与北宋监本几乎无异,后唐仲友遭朱熹弹劾,刻版归南宋国子监。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 崖山之后,台州本不见踪迹。清光绪十年(</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(22, 126, 251);">公元1884年</span><span style="font-size: 20px;">)驻日大使黎庶昌在日本人狩谷望之家中仿得此本,并据此台州本嘱杨守敬专责监刻,日本雕工木村嘉平影摹,新宋本覆刻而成。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 当时传至国内,古卷新生,接续风雅,士林视若珍宝。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 相比于清中期黄丕烈、孙星衍、秦恩复等人的仿宋本,黎氏《</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(22, 126, 251);">古逸丛书</span><span style="font-size: 20px;">》则是完全照宋元本,古写本的原样覆刻,力求不走样。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 晚清名流叶昌炽在他的日记中写道,余所刻之书只敢与黄丕烈《</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(22, 126, 251);">士礼居丛书</span><span style="font-size: 20px;">》一比高下,不敢和《</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(22, 126, 251);">古逸丛书</span><span style="font-size: 20px;">》比美,可见《</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(22, 126, 251);">古逸丛书</span><span style="font-size: 20px;">》在当时讲究版本的学者心中已被认定为最高水平之作。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 长庆斋藏本即黎氏《</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(22, 126, 251);">古逸丛书</span><span style="font-size: 20px;">》单行本,皮纸“</span><span style="font-size: 20px; color: rgb(237, 35, 8);">初印皆用日本皮纸,洁白如玉,墨如点漆,醉心悦目</span><span style="font-size: 20px;">”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 是书一函六册,每半叶八行,行十六字,注文小字双行,框高二十三点四厘米,宽十八点五厘米,白口,单鱼尾,每页下有宋刻工名字。</span></p>