<p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">终于,唐诗的江山迎来了一个诗人,一个几乎无籍籍名的诗人,《全唐诗》只收录了他两首诗,史书里没有他的详细资料,只是说他是扬州人,与贺知章、张旭、包融并称“吴中四士”。《唐才子传》也没有收录他的生平,查阅资料,在诗人如群星璀璨的唐代,他很容易被人遗忘在浩如烟海的卷帙诗章中,但是,他却用仅存的两首诗中的一首,以孤篇横绝盛唐,造就了一个诗歌的传奇,这个人,就是张若虚,这首诗,就是《春江花月夜》。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">春江花月夜</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">春江潮水连海平,海上明月共潮生。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">滟滟随波千万里,何处春江无月明?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">江流宛转绕芳甸,月照花林皆似霰。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">空里流霜不觉飞,汀上白沙看不见。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">江天一色无纤尘,皎皎空中孤月轮。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">江畔何人初见月?江月何年初照人?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">人生代代无穷已,江月年年只相似。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">不知江月待何人,但见长江送流水。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">白云一片去悠悠,青枫浦上不胜愁。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">谁家今夜扁舟子?何处相思明月楼?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">可怜楼上月徘徊,应照离人妆镜台。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">玉户帘中卷不去,捣衣砧上拂还来。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">此时相望不相闻,愿逐月华流照君。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">鸿雁长飞光不度,鱼龙潜跃水成文。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">昨夜闲潭梦落花,可怜春半不还家。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">江水流春去欲尽,江潭落月复西斜。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">斜月沉沉藏海雾,碣石潇湘无限路。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">不知乘月几人归?落月摇情满江树。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张若虚是风雨后更宁静更爽朗的月夜,在卢照邻、骆宾王的高蹈豪迈之后,诗人走过了沉静的黄昏,走进了宁静的月夜。唐代的月夜,似乎也多少带着宏伟和壮阔:明明是江水,作者却偏偏要联系到大海,巨笔一挥,起句便是“春江潮水连海平,海上明月共潮生”。让人联想到“海上生明月,天涯共此时”的壮阔和悠远。这种化江为海的视角,在后来的唐代诗人作品中也时有出现,如李白的《渡荆门送别》:“月下飞天镜,云生结海楼。”也许这是唐人境界高远的表现之一吧。</span></p>