<p><b style="font-size: 20px;"><i>制景;大爱尊者</i></b></p><p><b style="font-size: 20px;"><i>作者;文迅</i></b></p> <p><b style="font-size: 20px;">清代诗人赵翼有一个名句:国家不幸诗家幸,赋到沧桑句便工。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">国家的不幸,是诗家创作的幸事。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">确实,司马迁也有这样的观点,他说:盖西伯拘而演《周易》;仲尼厄而作《春秋》;屈原放逐,乃赋《离骚》;左丘失明,厥有《国语》……</b></p><p><b style="font-size: 20px;">许多优秀的作品,都是在困境中写就的。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">今天,隐娘要介绍几首在困境中写就的诗词,它们早已流传千古,成为励志的经典。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">渔翁》</b></p><p><b style="font-size: 20px;">唐代:柳宗元</b></p><p><b style="font-size: 20px;">渔翁夜傍西岩宿,晓汲清湘燃楚竹。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">烟销日出不见人,欸乃一声山水绿。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">回看天际下中流,岩上无心云相逐。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">元和元年,因为永贞革新的失败,柳宗元被贬到永州,一腔抱负化为烟云,他承受了政治上的沉重打击。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">失意的柳宗元,将目光转向了永州的山水。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">旭日初升,晓雾渐散,四周悄然既无人声。渔翁摇橹,欸乃一声,青山绿水映入眼帘。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">这如画的迷人山水晨景,透出了他的释怀与悠逸。永州美丽的山水,治愈了柳宗元。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">《食荔枝》</b></p><p><b style="font-size: 20px;">宋代 :苏轼</b></p><p><b style="font-size: 20px;">罗浮山下四时春,卢橘杨梅次第新。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">日啖荔枝三百颗,不辞长作岭南人。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">1096年,快六十的苏轼被贬到了惠州,众所周知,岭南两广一带在宋时为蛮荒之地,罪臣多被流放至此。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">一般人被贬到岭南,多是愁苦,而苏轼却处之泰然。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">他爱了惠州的荔枝,他说:罗浮山下四季都是春天,枇杷和黄梅天天都有新鲜的,如果每天吃三百颗荔枝,我愿意永远都作岭南的人。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">被贬谪,却能随遇而安,乐观旷达,实在难得。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">有人说,真正的勇士,是在看透生活的真相后,依然热爱生活,苏轼就是这样的勇士。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">《鹤冲天·黄金榜上》</b></p><p><b style="font-size: 20px;">宋代:柳永</b></p><p><b style="font-size: 20px;">黄金榜上,偶失龙头望。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">明代暂遗贤,如何向。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">未遂风云便,争不恣狂荡。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">何须论得丧?才子词人,自是白衣卿相。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">烟花巷陌,依约丹青屏障。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">幸有意中人,堪寻访。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">且恁偎红倚翠,风流事,平生畅。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">青春都一饷。忍把浮名,换了浅斟低唱!</b></p><p><b style="font-size: 20px;">柳永考试落第后,写下此词。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">“何须论得丧?才子词人,自是白衣卿相”可见柳永的傲气与不平。确实,人的一生,不可能事事都如人意。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">正如俄国作家列夫·托尔斯泰的一句名言:没人对你说“不”的时候,你是长不大的。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">经此失败,柳永无法逆转,也只能安慰自己:忍把浮名,换了浅斟低唱!</b></p><p><b style="font-size: 20px;">人生,快乐的时候少,痛苦的时候多,我们要学会接受不平,或许,在某一次失败后,你可以开启另一个扇门,如仕途失意的柳永成了宋词婉约派的代表词人。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">《梅花》</b></p><p><b style="font-size: 20px;">宋代 :王安石</b></p><p><b style="font-size: 20px;">墙角数枝梅,凌寒独自开。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">遥知不是雪,为有暗香来。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">王安石是一个改革家,但他的改革之路,却并不平坦。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">熙宁九年(1076),王安石再次被罢相后,心灰意冷,放弃了改革,后退居钟山。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">在孤寂和艰难的处境中,他写下此诗:那墙角的几枝梅花,冒着严寒独自盛开。为什么远望就知道洁白的梅花不是雪呢?因为梅花隐隐传来阵阵的香气。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">王安石将自己比喻成梅花,立在僻静甚至冷清的墙角,冲破严寒静静开放,远远地向世人送去浓郁的幽香,这是绝世之梅,也是绝世之人。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">即使寂寞,也不改芳香本色。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">《酬乐天扬州初逢席上见赠》</b></p><p><b style="font-size: 20px;">唐代:刘禹锡</b></p><p><b style="font-size: 20px;">巴山楚水凄凉地,二十三年弃置身。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">怀旧空吟闻笛赋,到乡翻似烂柯人。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">沉舟侧畔千帆过,病树前头万木春。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">今日听君歌一曲,暂凭杯酒长精神。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">宝历二年,刘禹锡罢和州刺史返回洛阳,同时白居易从苏州返洛阳,二人在扬州初逢时,有感于刘禹锡被贬多年的经历,白居易写诗相赠,刘禹锡酬答了此诗。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">即使是被贬多年,刘禹锡依然豪气不改,他豪迈地说:沉舟侧畔千帆过,病树前头万木春。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">希望总是伴着失望而生,病树前头,也有万木争春。今天听了你为我吟诵的诗篇,暂且借这一杯美酒振奋精神。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">愿我们都如刘禹锡一般,身处困境,依然不改豪迈。</b></p>