<h3 style="text-align: center; "><font color="#39b54a"><b>Mi konas du junulojn el tiuj, kiuj eskapis la morton. Ni tri havas preskaŭ la saman aĝon. Unu el ili estas pli aĝa ol mi, kaj la alia pli juna. Mi konatiĝis kun unu el ili pere de mia amikino, kaj kun la alia, kiam mi helpis lin fuĝi el la morto. Ili ambaŭ havas saman mankon: unu el iliaj manoj ne kapablas moviĝi. Pro tio mi montras grandan simpation al ili. Kiam mi dronas en malĝojo, mi ekpensas pri ili. Pri tio fratino Qi ofte laŭdas, ke mi estas tre optimisma. Ŝi diris: “Ĉiufoje kiam mi havas malfeliĉan senton, mi ekpensas pri vi kaj telefonas al vi.” Jen tio estas parto de mia vivo.</b></font></h3><h3 style="text-align: center;"><font color="#39b54a"><b><br></b></font></h3><h3 style="text-align: center;"><font color="#39b54a"><b><br></b></font></h3><h5 style="text-align: center;"><b><font color="#167efb"><u>魏以达老师指导</u></font></b></h5><h3><div style="text-align: center;"><b><font color="#39b54a"><br></font></b></div><b><div style="text-align: center;"><br></div></b></h3><div><br></div> <h3 style="text-align: center; "><b><font color="#ff8a00"><u> 能从死里逃生的青年人，我算是认识了两个。他们的年龄和我差不多，一个比我大，一个比我小。一个是我朋友介绍给我认识的，一个是我帮助过死门关的。他们共有一个相同点，那就是一支手不能动了。我很同情他们。因此，我悲伤的时候，我会想起他们。就这样，琦妹妹经常说我很乐观。她说：“我每次不开心时，就会想到你，然后就给你打电话。”这就是我的一部分人生了吧！</u></font></b></h3>